آسیب شبکه بازویی (براکیال) یا آمیوتروفی نورالژیک، وضعیتی است که در آن عصب‌های واقع در اندام‌های فوقانی بدن خصوص دست‌ها، بازو و شانه‌ها ملتهب می‌شود. عصب‌های واقع در شانه‌ها، بازوها دست‌ها شبکه‌ای را بنام شبکه‌ی براکیال (شبکه‌ی عصبی) تشکیل می‌دهند که از طناب نخاعی شروع و تا شانه و بازو کشیده می‌شود. التهاب شبکه‌ی عصبی (نوریت) می‌تواند منجر به آزردگی و دردی بی امان در شانه‌ها شود و وقتی درد برطرف شود، شانه‌ها و بازوها دچار ضعف شدیدی می‌شوند و حرکت دادن آن برای شما دشوار خواهد بود.
التهاب شبکه‌ی عصبی بازو (براکیال)، یک بیماری نادر است و معمولاً درد آن به‌صورت غیرمنتظره و در هنگام شب شروع می‌شود. التهاب شبکه‌ی عصبی بازو را همچنین تحت عنوان سندروم ترنر پارسوناژ (Parsonage Turner Syndrome) می‌شناسند. دو نوع التهاب شبکه‌ی براکیال یا آمیوتروفی نورالژیک وجود دارد. یکی از آن‌ها، نوع ایدیوپاتیک (علت ناشناخته) است که معمولاً در افراد مبتلا به نقص سیستم عصبی یافت می‌شود و دیگری، نوع ارثی است که فرد با این بیماری متولد می‌شود. در هر یک از این شرایط، دلیل به وجود آمدن و پیشرفت این وضعیت هنوز به تحقیق و بررسی بیشتری نیاز دارد.
التهاب شبکه عصبی براکیال، در اکثر موارد در مردان بیشتر از زنان مشاهده می‌شود. میزان شیوع این بیماری بر اساس مطالعات جمعیتی نسبتاً پایین است و در هر ۱۰۰۰۰۰ نفر تقریباً ۱.۶۴ تا ۳.۰۰ نفر سالانه تشخیص داده می‌شوند. با این حال، برخی از موارد ابتلا به این بیماری ممکن است درست تشخیص داده نشوند یا به اشتباه تشخیص داده شوند، که باعث می‌شود تعداد واقعی مبتلایان به این بیماری در جامعه به سختی تعیین شود. علائم این بیماری بیشتر در افراد جوان و میانسال ظاهر می‌شود، اما گاهی اوقات نیز در کودکان و افراد سالخورده رخ می‌دهد.
برای کسب اطلاعات بیشتر و یا رزرو نوبت با شماره تلفن‌های تماس حاصل فرمایید.
علت بروز التهاب شبکه عصبی بازو یا آمیوتروفی نورالژیک چیست؟
نوریت یا پی آماس، یک التهاب عصبی است. به طور طبیعی آسیب عصبی براکیال می‌تواند منجر به نقص در عملکردهایی شود که عصب‌های شبکه‌ی بازویی یا براکیال انجام می‌دهند. این عارضه به خاطر تغییراتی در وضعیت و شرایط فرد است.
علل بروز این آسیب شامل موارد زیر می‌باشند :
- اختلالات خود ایمنی، در این شرایط سیستم ایمنی بافت‌های بدن را به اشتباه به عنوان اندام‌های خارجی تلقی و به آن‌ها حمله می‌کند. گاهی اوقات این اختلالات می‌توانند روی عصب‌ها تأثیر بگذارند.
- التهاب یا نوریت شبکه‌ی عصبی براکیال می‌تواند از یک جهش ژنتیکی ناشی شود که روی رشد اسکلتی فرد تأثیر می‌گذارد. علائم نوروپاتی شبکه‌ی بازویی که در کودکی شروع می‌شوند اغلب در نتیجه‌ی این اختلال ژنتیکی می‌باشند.
- عصب‌های شبکه‌ی بازویی از ورودی‌هایی در ستون فقرات گردنی می‌گذرند. این عصب‌ها می‌توانند با وارد شدن صدماتی مانند سقوط از بلندی، جراحات یا آسیب‌های ورزشی آسیب ببینند. آسیب ورزشی معمول دیگری به نام “سندروم برنر” یا ” سندروم استینگر” اکثر اوقات در فوتبالیست‌ها رخ می‌دهد که شانه‌ها به‌سختی با بازیکنان دیگر برخورد می‌کند. ضربه‌ی مستقیم شانه را به پایین و گردن را به ست مخالف می‌کشاند، درنتیجه باعث کشیده و فشرده شدن عصب‌ها می‌شود.
- یک تومور نیز می‌تواند به عصب‌ها فشار وارد کند و منجر به التهاب عصبی شود. تومورهایی که در گردن یا در قسمت بالای شانه به وجود می‌آیند، می‌توانند عصب‌های گردنی را فشرده کنند و در نتیجه منجر به دردی شدید، ضعف عضله و بی‌حسی شبکه‌ی بازویی شود.
- متخصصان و محققان به نتیجه‌ای دست‌یافته‌اند که التهاب شبکه‌ی عصبی بازو (در موارد بسیار شدید) ممکن است در نتیجه‌ی یک علت ویروسی باشد.
- برخی از نوزادان با اختلال بازویی متولد می‌شوند. این اختلال درنتیجه ی وارد شدن ضربه در حین زایمان به وجود می‌آید. برخی از متخصصان و کارشناسان، شبکه‌ی بازویی را به‌عنوان آسیبی به عصب‌های بازو در حین زایمان توصیف می‌کنند. چنین آسیب‌هایی معمولاً به مرور زمان برطرف می‌شوند. اگرچه گاهی اوقات بیمار به فیزیوتراپی و درمان‌های فیزیکی نیاز دارد.
علائم التهاب شبکه عصبی بازو یا آمیوتروفی نورالژیک چیست؟
علائم ناشی از آمیوتروفی نورالژیک در هر حمله متفاوت است و ممکن است در هر فردی فرق داشته باشد، البته اغلب اوقات این علائم با دردی شروع می‌شود و سپس با کمتر شدن درد، ضعف شدیدی مشاهده می‌شود. برخی از علائم دیگری که بیمار ممکن است تجربه کند، عبارت‌اند از:
- درد شدید در شانه که معمولاً در شب و کلاً در شانه‌ی راست بروز می‌کند، البته درد ممکن است در هر دو شانه نیز احساس شود.
- این درد به‌صورت سوزش و تیر کشیدن می‌باشد.
- درد آسیب شبکه‌ی بازویی با حرکت دادن شانه بدتر می‌شود.
- درد به صورت ثابت است و ممکن است چند ساعت تا چند روز ادامه داشته باشد.
- وقتی درد شروع به کاستن می‌کند، ضعف شدیدی شانه‌ها را در برمی‌گیرد.
- کاهش حجم عضلات
- بی‌حسی و گزگز شانه‌ها یکی از علائم شایع التهاب شبکه‌ی عصبی بازو می‌باشد.
آسیب و التهاب شبکه‌ی عصبی بازویی چگونه تشخیص داده می‌شود؟
پزشک متخصص در ابتدا یک سابقه‌ی دقیق و مفصلی را از وضعیت سلامتی بیمار می‌گیرد و سؤالاتی را از بیمار می‌پرسد، مانند چه زمانی علائم شروع می‌شوند، آیا قبلاً هم چنین وضعیتی را داشته است، آیا شخص دیگری در خانواده همین وضعیت را دارد، آیا اخیراً آسیبی به شانه وارد شده است یا خیر. سپس یک معاینه‌ی فیزیکی را انجام می‌دهد و بازوی دچار مشکل را لمس می‌کند تا ببیند آیا علائم تحریک پذیری یا کاهش عضله در آن وجود دارد یا خیر. همچنین دامنه‌ی حرکتی شانه‌ها را چک می‌کند تا ببیند آیا حرکتی ممکن است باعث بروز درد شود. در برخی موارد یک معاینه‌ی رفلکس نیز انجام می‌شود تا مشخص شود آیا رفلکس‌ها (واکنش‌ها) نرمال هستند یا خیر.
جدا از این، ممکن است برای بررسی هرگونه عفونت احتمالی که باعث التهاب عصب شده است، آزمایش خون انجام شود. ممکن است بررسی‌های رادیولوژی به‌صورت عکس‌های رادیوگرافی، ام آر آی یا سی‌تی‌اسکن برای بررسی ساختارهای داخلی شانه‌ها و هرگونه مورد غیرعادی مانند تومور یا فتقی که ممکن است به عصب فشار بیاورد انجام شوند. همچنین برای مشاهده‌ی وضعیت عصب‌ها و بررسی عملکرد صحیح آن‌ها، یک نوار عصب و عضله گرفته می‌شود.
التهاب شبکه‌ی عصبی بازویی چگونه درمان می‌شود؟
هیچ درمان خاصی برای التهاب شبکه‌ی عصبی وجود ندارد. درمان برای هر فرد طبق علائمی که در او ظاهر شده است انجام می‌گیرد. برای درمان این وضعیت ممکن است به همکاری گروهی از متخصصان نیاز باشد. جراحان ارتوپد، متخصصین مغز و اعصاب، متخصصان بیماری‌های عصبی-عضلانی، متخصصین اطفال یا پزشکان عمومی و سایر پزشکان دیگر باید طرح سامانمند و جامعی را برای درمان فرد مبتلا برنامه‌ریزی کنند. تشخیص به موقع و درمان متناسب اهمیت بسزایی در افزایش شانس بهبودی کامل بیمار دارند.
دارو
در مرحله‌ی ابتدایی درمان، عصب‌های ملتهب براکیال (بازویی) ممکن است بسیار دردناک باشند. دوره‌ی اول درمان معمولاً روی کاهش درد بیمار تمرکز دارد.
در برخی موارد، التهاب شبکه‌ی عصبی ممکن است خود به خود و بدون درمان برطرف شود و تنها به اقدامات مراقبتی مانند راهکارهای مختلف مدیریت درد ازجمله داروهای مسکن، نیاز است. برخی داروهای مسکن مورد استفاده برای درمان التهاب و آسیب شبکه‌ی بازویی شامل داروهای مسکن و داروهای غیراستروئیدی و ضدالتهاب (NSAID) می‌شوند که معمولاً همراه با هم استفاده می‌شوند.
- برخی پزشکان استفاده از داروهای کورتیکوستروئید مانند پردنیسن prednisone را در مرحله‌ی حاد بیماری توصیه می‌کنند که در برخی موارد باعث کاهش مدت درد و تسریع فرایند بهبودی می‌شود.
- اگرچه، داروهای کورتیکوستروئید برای بسیاری از افراد بی‌تأثیر هستند و ممکن است عوارض جانبی احتمالی را در پی داشته باشند. ازاین‌رو برخی پزشکان مصرف این دارو را توصیه نمی‌کنند.
- بعد از مرحله‌ی حاد بیماری، داروهای دیگری بنام داروهای همراه با مسکن (co-analgesics) ممکن است تجویز شوند. این داروها شامل گاباپنتین gabapentin، کاربامازپین carbamazepine و امیتریپتیلین amitryptiline می‌شوند. این داروها برای درمان درد عصبی تجویز می‌شوند.
درمان فیزیکی
برای درمان بیماران مبتلابه التهاب شبکه‌ی بازوی از روش‌های طب فیزیکی و درمان‌های توان‌بخشی نیز جهت بازیابی قدرت و کشش عضلانی و دامنه‌ی حرکتی مفاصل آسیب‌دیده استفاده می‌شود.
- تکنیکهای بخصوصی شامل تمرینات مستقیم و غیرمستقیم برای دامنه‌ی حرکتی می‌شود که به جلوگیری از آتروفی و انقباض عضله کمک می‌کنند. در اکثر موارد، نمی‌توان در طی مرحله‌ی حاد بیماری، تمرینات تقویتی و استقامتی انجام داد زیرا باعث بدتر شدن درد می‌شوند.
- تکنیکهای دیگر بکار رفته برای درمان افراد مبتلا به التهاب شبکه‌ی براکیال، استفاده از گرما یا سرما یا تحریک الکتریکی عصبی از روی پوست (TENS) می‌باشند، تکنیک TENS روشی ست که در طی آن تکانه‌های الکتریکی از روی پوست برای کنترل درد به عصب منتقل می‌شوند و با تغییر یا مسدود کردن انتقالات عصبی موجب کاهش درد می‌شود.
- می‌توان طبق ناتوانی به وجود آمده، از وسایل کمکی و اورتزها استفاده کرد. یک متخصص کاردرمانی ممکن است به شما در حفظ ROM و قدرت عضلانی‌تان کمک کند، خصوصاً اگر دست و مچ دست آسیب دیده و ناتوان شده باشند.
- کاردرمانی، گزینه‌ی دیگری است که در آن اصلاح و تقویت عملکرد اندام‌های فوقانی می‌تواند کمک‌کننده باشد.
جراحی برای درمان التهاب شبکه‌ی عصبی بازویی
در شرایط بسیار نادر، هنگامی که علائم التهاب شبکه عصبی براکیال یا آمیوتروفی نورالژیک با روش‌های محتاطانه قابل تسکین نباشند، پزشک ممکن است جراحی را برای رفع این مشکل توصیه کند. این جراحی تنها در صورتی انجام می‌شود که بیمار به مدت بیش از دو سال بهبودی نداشته باشد. در این عمل جراحی، عصب‌های آسیب دیده ترمیم می‌شوند تا بتوانند به طور نرمال عمل کنند.
بهبودی و آینده‌ی بیماری التهاب شبکه‌ی براکیال یا آمیوتروفی نورالژیک
عادتاً ، التهاب شبکه بازویی یا آمیوتروفی نورالژیک می‌تواند برای چند هفته به طول بیانجامد و در طول چند ماه ، ضعف عضلانی کاهش می‌یابد. دیده شده است که زمانی که روند کاهش درد طولانی‌تر است ، بهبودی کامل بیشتری را در بیماران با آسیب شبکه بازویی فراهم می‌کند. در مواردی که شخص حتی پس از از بین بردن درد ، به نیرو و قدرت کامل نرسیده است ، باید به هر حال با یک متخصص طب فیزیکی یا فیزیوتراپیست مشورت کند تا یک برنامه ورزشی برای تقویت شانه و بازگشت به وضعیت طبیعی پس از درمان التهاب و آسیب شبکه بازویی برای او تهیه کند.